این سخن اخر نیست.

یادم میاد این وبلاگ رو تو روزهایی که درگیرانتخاب رشته دانشگاه بودم تاسیس کردم البته ادرس وبلاگ یه چی دیگه بود ،باورنکردنیه اماحقیقت داره4 سال بی وقفه نوشتم،4سالی که غم نوشته هام از شادنوشته هام بیشترن،به گمانم توی تمام این سالها پدرومادرم همه چیز رویادم دادن جز شاد بودن توتمام مراحل زندگی وکاروتحصیل،شایدچون خودشون هم بلدنبودن یاشاید اونا زیرکانه یادم دادن امامن یادشون نگرفتم!!!به هرحال خیلی غم انگیزه اگه بخوام بگم 4سال غصه ی چیزای بیخودی رو خوردم اماخب گذشته هاگذشته،نمیدونم بعداین چندسال هنوزاینجابمونم وادامه بدم یا مهاجرت کنم یه جای سوت وکور یا توهمین بلاگ بیان یه وبلاگ دیگه بزنم واقعانمیدونم بایداین حجم از نوشته ها رو کجا سرازیرکنم اماحتم دارم که تووبلاگ جدید ازشادیهاوزیباییهای این جهان وزندگی وارزوهاوسرزمین رویاهام بنویسم اونم توروزگاری که زندگی کردن سخت وادبودن وشادماندن سختتره اما خب اگه چشمهاروبشوریم وجوردیگه ای نگاه کنیم هرروزخدا رو بابت زیباییهاش شکرمیکنیم،حرف برای نوشتن زیاده اما حقیقتانمیدونم ازکجا و کی و چجوری بنویسم،نمیدونم حرفهارواینجابنویسم یاجای دگر اما مطمئنا مینویسمشون واینجاروبرای کسب تجربه نگهش میدارم.